miércoles, 8 de abril de 2009

Reaccionando

No tengo palabras para agradecer el inmenso apoyo que he recibido de todos vosotros estos días. Los que me comentasteis en el post anterior, los que me habéis escrito correos electrónicos, los amigos que me han dedicado su tiempo y la familia que me ha dado su apoyo.

Han sido unos días complicados. Me levantaba algunas mañanas y pensaba "¡Al cuerno con la carrera!" y otros días en que me decía "Continúa y no te rindas". Supongo que al leer estas dos frases, si tenéis en cuenta mi forma de ser... os podréis hacer una idea de qué decisión he tomado.

Voy a continuar. Soy consciente de que no necesito ese título universitario, y estoy perfectamente de acuerdo con las opiniones que me habéis dado. "Si no te gusta, no sigas". Bien, eso es cierto... pero no es que no me guste el objetivo de la carrera, sino que no me gusta la forma en la que me enseñan. "Me gusta el qué dice, pero no el cómo lo dice", por poner otro ejemplo. Si algún día vuelvo a desanimarme, pensaré que esto no es más que una etapa, un paso necesario para llegar a la meta final, el tramo cuesta arriba de la maratón.

Me quedo porque veo en la universidad un abanico de posibilidades de pasar temporadas en el extranjero de forma rápida y barata (véase Arizona) y aprender de los intercambios y las experiencias que pueda brindarme este período.

Me quedo porque, pensándolo fríamente, debo reconocer que he aprendido muchísimo en este poco tiempo. No todo es agradable, no todo lo hago a gusto... ¿Pero acaso hay algún trabajo o carrera en la vida que sea cien por cien placentero?

Pese a todo, no dejaré de ser yo misma. Si mi profesora de castellano está dispuesta a ponerme notas mediocres porque "escribo raro", dejaré que me las ponga. Seguiré escribiendo raro hasta el día en que me muera, le guste o no le guste. Mis traducciones serán mías y mi forma de escribir también. Puede que me cueste horrores sacar buenas notas por ello, o puede que acabe hallando alguna aceptación entre los profesores. ¡Quién sabe!

Pero me quedo porque quiero volver a Tokio. Quisiera hacer el máster allí, y bien es sabido que para hacer un máster se necesita una carrera. Aguantaré este tiempo, no me dejaré vencer... y si veo que en segundo año se me presenta la posibilidad de cambiar de especialidad con el segundo ciclo... que así sea.

Respecto al japonés... yo lo aprendí en la calle, y es en la calle donde quiero seguir aprendiéndolo. Si voy ahora a clase es para mantenerlo vivo en mi memoria, hasta el día en que pueda volver a pisar el Sol Naciente. Pese a que pueda sonar altivo, no creo que en el nivel inicial de japonés que enseñan en la universidad pueda enseñarme algo nuevo. Empiezan desde el "Konnichiwa", y conozco a gente graduada desde hace años en la facultad de traducción y especializados en lengua japonesa que actualmente van conmigo a clase. "Si quieres ir a la Universidad Autónoma, no vayas para hacer japonés, ves porque te da la gana y punto". Esas fueron las sabias palabras de uno de ellos.

Resumiendo... la universidad será para mí un salvoconducto, una etapa necesaria para llegar a algo más grande y más satisfactorio. Si puedo atenuar el espinoso período con intercambios y Erasmus a "porrillo"... que así sea, y mi inglés lo agradecerá.

Me han puesto de rodillas, pero me levanto. ¡No podrán conmigo ni con mis letras! Y no dejaré de ser yo misma por mucho que les desagrade.

Sólo escalando el frío y escarpado Everest se puede estar más cerca del cielo.

18 comentarios:

Kamugo dijo...

Así se habla, y ahora, disfruta de tus vacaciones, haz turismo por Katmandú y luego vuelve a por el Everest con más fuerza que nunca.

Heru dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Heru dijo...

Estupendo, entonces no te has rendido; es una gran noticia, simplemente no te rindas; solo eso..............

Te aseguro que muy pronto estaras surcando los cielos..........

Bär dijo...

No me queda otra que darte todo mi apoyo, es tu decisión y me alegro de que por fin hayas salido de dudas.

Y si te tengo que dar patadas en los momentos en que decaigas pa q sigas adelante, yo encantado y lo sabes =D

Ilwën dijo...

Si te ves capaz de conseguirlo, pues adelante :)
Otra opción siempre factible a medio camino es irte a otra universidad pero bueno, tb dicen que es mejor lo malo conocido que lo bueno por conocer :p además que no podrias irte a Arizona!!



P.D.: Yo no e tenido la suerte de aprender japones en la calle (aunqe pienso ir un año alli tarde o temprano) pero tampoco pienso quedarme con el japones que me pondran en la UAB al hacer estudios de la asia oriental XD Todo el mundo habla mal del nivel de japones de la UAB.
Seguire en la academia q va bien y me gusta ^^

calcetinrayado dijo...

Vaya, es una decisión difícil cuando se te viene todo encima, pero es tu decisión! Y bueno, los profes deberás acostumbrarse a ti, así que se preparen jeje Ánimo!

Sidel dijo...

Me alegro un montón que hayas tirao p´alante! Tienes una gran oportunidad en la universidad, fijate lo que vas a viajar y lo que vas a aprender, es cierto que se enseña bastante mal, pero seguro que darás con alguién que este en sintonia contigo, no pierdas la esperanza y me encanta que te hayas hecho aún más fuerte, mi enhorabuena!!!! Besos.

LerKreL dijo...

Pues palante como los de alicante! Y oye, cuando la de castellano te digo algo, piensa que einstein suspendia matematicas xD

nunainbarcelona dijo...

Estoy orgullosa de ti. Gracias por seguir y demostrar k no van a poder contigo. A por ello corazón k tú vales demasiado para rendirte.

Demuestra k vales, xk tú si k puedes.
Ya te has caído y levantado otras veces, y yo lo sé mejor k nadie.
Y volverás a hacerlo.

Anónimo dijo...

ole, ole, y ole! es una decisión muy "nanappoi" ^^. Bajo mi humilde opinión es la mejor decisión que podias haber tomado. Creo que este tipo de cosas te seguiran pasando ya sea en el trabajo o en cualquier otro tipo de carrera... el mundo es asi a veces tienes que pasar por el "aro". Por eso mejor es enfrentarse ahora e intentar que este tipo de cosas no afecten a tu "esencia intelectual ni emocional". Ganbatte nanuchi~~~

Ryoku.

Unknown dijo...

Me alegra ver que decides seguir en este camino, bien por ti, y al toro por los cuernos... sigue avanzando.

La chica del cabello de fuego dijo...

Bien Nana, asi se habla!!!

Estoy muy contenta de que hayas vuelto a encontrar tu norte. XD

Sigue no te rindas, y aunque tus profesores digan que escribes raro, recuerda que nosotros amamos que lo hagas

Besos, Abrasotes y buena suerte

Anónimo dijo...

Me alegro de que hayas tomado esa decisión. Al cuerno con los profesora, ya te lo dije antes: si sabes que lo haces como quieres y que llegas a la gente así, hazlo a tu modo.

Y en cierta parte me identifico contigo: la universidad son 5 años (en mi caso) para aprender cosas que quizá me sirvan (o no) para irme fuera de España. Y si mientras tanto estoy un año de Erasmus o hablando con extranjeros, tanto mejor.

Mucho ánimo y sigue así^^

Viktor dijo...

Que me'n alegro ja t'ho he dit, així que aprofitaré per rectificar i dir-te que no ens veurem dimarts, sinó dimecres en tot cas perquè jo dimarts no tinc classe :)

Anónimo dijo...

Eres una crack! Sigue asi!

Si tu tienes una meta en mente y para ello la uni te facilita muchas cosas como el poder realizar esos intercambios, no lo dudes!Quedate!

No pierdes nada y puedes conseguir mucho, por ejemplo tu sueño de realizar el master en Japon..cuantos españoles habran empezado como tu y ahora estan por Japon viviendo..

Toda historia tiene su principio.. y todo esfuerzo tiene recompensa tarde o temprano.

Te animo a que sigas! ;P
Ganbatte!

ps: En cuanto a mi, parece k me haran fijo discontinuo por lo k mi viaje a japon en marzo/abril 2010 para 1 año parece ser cada vez mas factible! ;P

Anónimo dijo...

;)
ben fet!!!
La decissió que has pres, encara que jo, ente altres, t'hem dit que si veus que no, fes una altra cosa, trobo que és igualment encertada!!
Jo vaig tenir els meus motius, però crec que tu has de seguir endavant amb tot el que tu creguis, i en això et recolzarem tots plegats ;)
Trobo que és molt bona decisió continuar per tenir un nom, per unes vivències que seràn úniques, així que al atac, i a fer tot el que calgui per passar i fotre una patada a la gent que se't queixa per tes fotmes!!!
Igualment, a mi al batxi em, van dir una cosa que has de tenir en compte,
pensa q els professos et voldràn convertir en una còpia, un més, però és que molts cops això ho requereix. No sempre per traduir un text, o fer una cosa "x" ho has de fer a la teva manera. Molts clients, volen simplement el que se'ls demana, i si posem la nostre part, cagada. A nosaltres ens baixaven moltissim la nota per fer-ho a la "nostra", però crec que en aquells casos, tenien raó. Quan són coses nostres, creacions nostres, ja tindrem temps de fer-ho com nosaltres volguem, però mentres sigui per altres, ens hem de cenyir al que se'ns demana. Pot ser que la teva professora busqui aicò mateix? :)
Res, només que ara hi pensava!! hehe

Vinga nana! a passar-ho bé dels anys universitaris, i a per Arizona i tot el que comporti!!!!!
;*


Mire

Javiryo dijo...

No es esta la primera ni la última decisión importante que tendrás que tomar. Haz lo que tu creas y lo que de verdad sientas que es lo correcto.
Lo que tienes que tener claro es que hagas lo que hagas vas a tener gente apoyándote. Ánimo y suerte para tu futuro próximo.
Un saludo.

Unknown dijo...

Bien, bien.
No he oído aún a nadie decir que su trabajo es siempre fantástico así que probablemente ninguno lo sea, por más momentos o cosas buenas que pueda tener.
Quizá lo que pueda ser más definitorio es que tengas la oportunidad de trabajar de otra cosa y prefieras seguir en lo tuyo (dímelo a mí, que podía haber conseguido un curro enseñando español en Tokyo y sigo programando en Madrid)
En fin, que ánimo. Y que ya has visto que si tienes otro momento de bajada tienes a muchos preparados para echarte un cable.